در آسمان قیامت کبری بپا شود
چون از زمین به عزم عبادت کنی قیام
هرگز نخواستیم می از ساغر بهشت
کز کوثر ولای تو ما را پُر است جام
ای باب عسکری پسر حضرت جواد
ای نور چشم فاطمه و سیّد انام
ما آروزی سامره داریم رحمتی
تا خاک زائر تو ببوسیم گام گام
ما با محبت تو، نمودیم افتخار
ما از ولایت تو، گرفتیم انسجام
هر کس که غیر مدح شما خاندان کند
پیوسته گنگ در سخن و لال در کلام
هر ثروتی سوای عطای شماست فقر
هر پخته‌ای بدون ولای شماست خام
هر کس نداشت رشتۀ مهر تو را بدست
شیطان به پای مانده ز راهش نهاده دام
دردا که چرخ بر تو جفا کرد روز و شب
آوخ که خصم خون به دلت کرد صبح و شام
دشمن تو را به زور به بزم شراب برد
کرد از تو و رسول خدا هتک احترام
آنجا به تو تعارف جام شراب کرد
ریزد خدا حمیم جهنّم و را بکام
بزم می و ولّی خدا آه آه آه
ای کاش می‌گسست فلک را زهم نظام
خاموش شد صدای دعایت، ولی به زهر
ای آنکه یافت دین خدا از دمت قوام
داغ تو شعله بر جگر شیعیان زند
تا مهدیت بیاید و بستاند انتقام
از غربتت و یا جگر پاره پاره‌ات
یا زخم بی‌شمار دلت، گوید از کدام؟
گریم به یاد جدّ غریبت که رأس او
گه ماه کوفه بود و گهی آفتاب شام
گه دوخت نیزه سینه و پشت ورا به هم
گه ریخت سنگ بر سر او از فراز بام
بـر روی پـاک تو به تن چاک چاک او
«میثم» هماره می‌کند از جان و دل سلام
مثل امواج خروشان كه به ساحل برسند
وقت آن است كه عشاق به منزل برسند
هادی راه تو هستی و یقیناً بی تو
ناگزیرند از آغاز به مشكل برسند
رهروان از تو و از جامعه تا بی خبرند
كی به درك قلم و قاف و مزمل برسند
واجب دین خدا بودی و تركت كردند
در شتابند به انجام نوافل برسند
در جهان حاكم جبار فراوان دیدیم
كه بعید است به پای متوكل برسند
سامرای تو مدینه ست مبادا یك روز
صحن های تو به ویرانی كامل برسند
با هم از غربت و داغ تو سخن می گویند
شاعرانی كه به درك متقابل برسند
واژه ها كاش كه از سوی تو الهام شوند
تا به این شاعر آشفته ی بیدل برسند
از ذات ذوالجلال و خلایق به صبح و شام
ای تـا ابـد چـراغ هدایت تو را سـلام
ابن‌الرضــای دوم زهـرا! دهـم امـام!
حـق را تمـام مظهـری و مظهر تمام
فرزنـد نـُه ولی، پدر پاک دو ولی
در چارده جمال ازل چارمین علی
ای گنج بی‌حدود خـدا در خزانه‌ات
بـاغ بهشت، عـکسِ درِ آستـانه‌ات
بار غـم تمامـی امـت بـه شانه‌ات
صحن تو سامرا و دل خلق، خانه‌ات
بیت‌الحرام اهل سجود است کوی تو
روشنگر تمـام وجـود است روی تو
روح مسیـح می‌دمـد از سامـرای تو
کعبه سلام داده به صحن و سرای تو
موسی به رود نیل زده با عصای تو
وحی خداست در نفس جان‌فزای تو
کهف تُقی، حقیقت تقوا، گـل تقی
جان جهان فدای تو یا هادی النقی
تعریف ما و وصف شما هست نابجا
توصیف ما کجا و مقـام شما کجا؟!
از تو همه عنایت و از مـا همـه رجا
حتـی درنـدگان بـه تـو آرنـد التجا
آنچه به وصف قدر و جلالت شنیده‌ایم
در داستـان زینـب کذابـه دیده‌ایـم
حق از تو، در تو، با تو بود در تمام حال
نوریـد نـورِ نـور خداونـد ذوالجــلال
هرکس که در محبت‌تان یافت اتصال
دوزخ بر او حرام و بهشتش بود حلال
در گوش ما ز جامعه تا حشر این نداست
آن کو جدا شود ز شما از خدا جداست
دشمن به حضرتت ستم بی‌حساب کرد
در ظلم خود به آل پیمبر شتاب کرد
یک روز، قبرهای شما را خراب کرد
روزی تو را تعـارف جـام شراب کرد
یک روز ریخت خون دلت را به ساغرت
یـک روز کنـد قبـر تـو را در برابـرت
در مجلس شـراب به دل بود آذرت
دیگر نخورد چوب به لب‌های اطهرت
دیگر سـر بریـده نمی‌دید خواهرت
دیگر نبود بسته دو بازوی خواهرت
دیگر به غصه عترت تو مبتلا نبود
دیگر سـرت میانۀ تشت طلا نبود
هر چنـد زهـر داد بـه عمـر تـو خاتمه
دیـدی جفـا و غصـه و بیـداد از همه
این غم تو را بس است که بی رعب و واهمه
آن بی‌حیـا نمـود جسـارت بـه فاطمه
دشنام او ز نیزه و خنجر شدیدتر
او بـود از یزیـد ستمگـر یزیدتر
من کیستم؟ گـدای گدای گدای تو
خاک قـدوم زائر صحن و سرای تو
دارم امیـد تذکــرۀ سـامــرای تـو
سوزی بده که اشک بریزم برای تو
بر خاک آستان شما سر نهاده‌ام
دست مرا بگیر که از پا فتاده‌ام
شده ام بر آن که پری زنم به هوات یا علیَ النقی
سفری کنم و سری زنم به سرات یا علیَ النقی
به هوات تازه کنم نفس، به سرات آیم از این قفس
برسم به مأمن آسمانِ رهات یا علیَ النقی
هله ای قلم تو شروع کن، ز درون درآ و طلوع کن
بنویس سر در مشق های سیات یا علیَ النقی
بنویس دست مِداحتم نرسد به عرش فضائلت
شود آب های جهان اگر که دوات یا علی النقی
بنویس اوج کدام دم، برسد به وسعت آن قلم
که دمیده جامعه ای بدان جلوات یا علیَ النقی
تو همان تجلّی ایزدی، که به شکل بنده درآمدی
و سروده ای غزل از زبان خدات یا علیَ النقی
و به استناد زیارتت، تو و اهل بیت نبوتت
شده اید رب جلی ولی به صفات یا علیَ النقی
ز عدم وجود درست کن، ز نبود بود درست کن
و به شیر جان بده با مسیح نگات یا علیَ النقی
منم آشنای قدیم تو، ز دیار عبدالعظیم تو
که سلام می دهمت به شوقِ لقات یا علیَ النقی
نبُوَد به بودن تو غمم، به خدا که حُرِ جهنمم
که گرفته ام به ولات برگِ برات یا علیَ النقی
بگذار کعبه ی سامرا، قدمی طواف کنم تو را
سر خویش را بزنم به کویِ منات یا علیَ النقی
فتاده مرغ دلم ز آشیان در این وادی
كه هر كجا رود افتد به دام صیادی
به دانه‌ای دُّر یكدانه می‌دهد بر باد
نه گوش هوش و نه چشم بصیر نقّادی
چنان اسیر هوا و هوس شدم كه نپرس
نه حال نغمه سرایی نه طبع وقّادی
دلا دل از همه برگیر و خلوتی بپذیر
مدار از همه عالم امید امدادی
مگر ز قبله حاجات و كعبه مقصود
ملاذ1 حاضر و بادی2 علیّ الهادی
محیط كون و مكان نقطه بصیر وجود
مدار عالم امكان مجرّد و مادی
شَها تو شاهد میقات «لِی مَعَ اللّهی»3
تو شمع جمع شبستان مُلك ایجادی
صحیفه ملكوتیّ و نسخه لاهوت
ولیّ عرصه ناسوت بهر ارشادی
مقام باطن ذات تو قاب قوسین است
به ظاهر ارچه در این خاكدان اجسادی
كشیدی از متوكل شدائدی كه به دهر
ندیده دیده گردون ز هیچ شّدادی
گهی به بركه درندگان4 گهی زندان
گهی به بزم مِی و سازِ باغی عادی5
تو شاه یكّه سواران دشت توحیدی
اگر پیاده روان در ركاب الحادی
ز سوز زهر و بلاهای دهر جان تو سوخت
كه بر طریقه آباء و رسم اجدادی
